Kaban Dağı Ve Ben Şiiri - Zekeriya Maral

Zekeriya Maral
17

ŞİİR


1

TAKİPÇİ

Kaban Dağı Ve Ben

Bir kuşburnu çalısına takılınca,
Mintanımın bir parçasını ve umudumu,
Utangaç tavrımla sende bıraktım ardınca.
Bir dağdın belki? adın kaban...
Bir veliden almışsın adını, sırtında taşıdığın.
Kaban baba, Kaban dağı...

Topraksın insan gibi, ben gibi.
Kaban dağı...
Sensin dağ gibi kahırların otağı.
Sarı toprağında benzi solmuş adam gibi,
Sarı bağırlı dağ, yaralı adam...
Bir yanım yaralı, bir tarafımı alıp götürdüler;
İşte sana benzedim.

Kaban dağı...
Gözümün karası, ağı...
Çağın ihtirasına kurban verdin,
Bir yanını, sarı toprağını.
Oysa ben çocukluğumu ve gençliğimi
Sana bıraktım da geldim.
Bıraktığımda sana emanetti gözyaşlarım,
Durgun bakışlarım.
Yorgun yamaçlarından nede güzel görünürdü,
Şehir ve umutlarım...
Bir şehla bakıştı yarınlarım,
Tozpembeydi vefa,
Vefasızdan öğrendiğim, anlarım...

Kaban dağı...
Derdimin ortağı...
Dizimin bağı...

Şimdi çözüldü bağı dizimin,
Şimdi hasretini çekiyorum
Seninle geçen dünlerimin.
Kaban dağı, dağım, taşım, toprağım.
Memleketim son durağım...

Zekeriya Maral
Kayıt Tarihi : 15.10.2007 15:02:00
Yıldız Yıldız Yıldız Yıldız Yıldız Şiiri Değerlendir
Yorumunuz 5 dakika içinde sitede görüntülenecektir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!

Zekeriya Maral