Kaban Dağı Ve Ben Şiiri - Zekeriya Maral

Bir kuşburnu çalısına takılınca,
Mintanımın bir parçasını ve umudumu,
Utangaç tavrımla sende bıraktım ardınca.
Bir dağdın belki? adın kaban...
Bir veliden almışsın adını, sırtında taşıdığın.
Kaban baba, Kaban dağı...

Topraksın insan gibi, ben gibi.
Kaban dağı...
Sensin dağ gibi kahırların otağı.
Sarı toprağında benzi solmuş adam gibi,
Sarı bağırlı dağ, yaralı adam...
Bir yanım yaralı, bir tarafımı alıp götürdüler;
İşte sana benzedim.

Kaban dağı...
Gözümün karası, ağı...
Çağın ihtirasına kurban verdin,
Bir yanını, sarı toprağını.
Oysa ben çocukluğumu ve gençliğimi
Sana bıraktım da geldim.
Bıraktığımda sana emanetti gözyaşlarım,
Durgun bakışlarım.
Yorgun yamaçlarından nede güzel görünürdü,
Şehir ve umutlarım...
Bir şehla bakıştı yarınlarım,
Tozpembeydi vefa,
Vefasızdan öğrendiğim, anlarım...

Kaban dağı...
Derdimin ortağı...
Dizimin bağı...

Şimdi çözüldü bağı dizimin,
Şimdi hasretini çekiyorum
Seninle geçen dünlerimin.
Kaban dağı, dağım, taşım, toprağım.
Memleketim son durağım...