Kabak ve Hıyar Şiiri - Necip Zeybek

Güzel mi güzeldi Emine.
Henüz girmişti otuz birine,
El değmemişti daha eline.
Ah, bir çıksa karşısına,
Bakmayacaktı şişkosuna, keline...
Ama erkek nerede?

Tek, eksik; tek, yarım,
İki yarım, eder bir tam.
Deyip aramışlar Emine'nin diğer yarısını...
Kiminin beğenmemişler parasını,
Bozmuş bazıları da beğendikleriyle arasını.
Kimisi dirisini önermiş, kimisi irisini,
Bulmuşlar sonunda Emin, diye birisini.

Ayak basınca Emin otuz dördüne,
Evlenme teklifi eder olmuş her gördüğüne...
Dünür gidilmiş Emine'ye,
Alınmış, verilmiş, söz kesilmiş,
Yenilmiş içilmiş,
Nişan alınıp ateş edilmiş...
Emin, olmadan daha emin,
Emine olmuş Emin’e,
Pazara kadar değil mezara kadar diye ikisi de etmiş yemin,
Sıra gelmiş düğüne!

Aldanma adına,
Bak kendin tadına.
Her söze asma kulak.
Ne kadar karılsa da toprak,
Pişirilse de hamur,
Olmaz her çamur,
Çini, çömlek ya da tabak...
İyilik getirmez her merak.

Benzemesine benziyorlardı,
Emine’yle de Emin,
İkisi de sulak bitkinin meyvesi gibiydi,
İkisi de ince uzun,
İkisi de susak…
Ama olmadı işte,
İki yarım bir bütün.
Çünkü biri hıyardı,
Diğeri kabak.