Kabahatin Büyüğü Senin Şiiri - Kazım Üçok

Ey sevgili kardeşim;
İşsizsen, açsan, çaresizsen
Gece-gündüz çalışmaktan
Tükenmişsen bitmişsen
Ve hala susuyorsan...

Kırbacın rüzgârı estikçe sırtında
Uysal bir koyun gibi korkup sinmişsen
Sesin soluğun çıkmıyorsa
Üstelik
Önüne ne koyarsa kan emiciler
Ona razı gelip
Bin minnet ile buyun büküyorsan…

Dahası;
Haklarının bilincinde değilsen
Ağaların beylerin
Ya da siyaset simsarlarının elinde
Ezim ezim eziliyorsan
İlaç parasını bile nerden bulacağını düşünerek
Hastane kapılarında sürünüyorsan…

Onların çocukları yurt dışında
Ya da özel kolejlerde okurken
Sen çocuklarını gericiliğin kucağına terk etmişsen
O yavrular karanlık ellerde istismar edilirken

Ya da çöken köhne yapılar altında
Çığlık çığlığa yanarak ölürken
Ya da ırzlarına geçilirken
Sen bunlara kader diyerek katlanıyorsan…

Onlar daha 16-17 yaşlarında
Babalarının koltuğundan güç alarak
Kurdukları şirketlerle zenginleşip
Amerikan Dolarlarıyla oynarken
Sen hala
Çocuklarının iş bulamadıklarından dert yanıyorsan…

Onlar;
Sudan bahanelerle askerlikten yan çizip
Gününü gün ederken
Sen gözünü kırpmadan
En uzak cephelerde
En zor şartlar altında savaşırken
Yaralanırken ölürken
Ve yoksul kapıları art arda çalınırken!..
Tüm bunların nedenini düşünmüyor
Ve hesabını sormuyorsan
Sana acımıyorum!..

Dilim varmıyor ama
Sen bunları hak ediyorsun be kardeşim
Sen bunları hak ediyorsun
Şairin dediği gibi;
“KABAHATİN BÜYÜĞÜ SENİN!..”