Kabahat Bende Şiiri - Bahattin Karagöz

Şimdi vakit geçti, söz de değişti,
Hani yaşanacak yıllarım benim?
Ateşi harladık, köz de değişti,
Boşluğa uzanır kollarım benim…

Neler çektim, neler yılın güzünden?
Zorbaya kükredim yarin yüzünden!
Çamlıbel üstünden, Bolu düzünden
Nereye varacak yollarım benim?

Bu gönül ne zaman dertle barıştı?
Sandı ki bu hayat sonsuz yarıştı...
Yine gitti neş'em, hüzün karıştı,
Acıdı yüreğim, ballarım benim…

Ben ki Bamsı Beyrek, yahut Boğaç'ım,
Nasıl yad ellere böyle muhtacım?
İniler bir koca çınar ağacım,
''Budandı bedenim, dallarım benim.''

Yeniden akına bir heves gelir,
Ölüyü dirilten kut nefes gelir,
Duyarsın, göklerden derin ses gelir:
''Hani ya devletlü kullarım benim? ''

Savaş için ersiz kalmamalıydın,
Atsız, yurtsuz, yersiz kalmamalıydın,
Böyle güçsüz, fersiz kalmamalıydın;
İradem, gözlerim, ellerim benim! ...