KA-DIN-LA-RI-MIZ Şiiri - Sefer İnce

Asırlardır en güzel varlığa inat,
En itilmiş yalnızlığa kadınlar.

Anamla orak sallarken kuşluğa,
Kadınlığını unutup
Yıllarca taşıdı nasırını,
Kıtlık günlerinden kan akıttı yarına.

Ana dolu yüreğimde damgan.
Artemisia’nın çisel gözlerinin
Doğuda kurulmuş pazarları
Neyleyim...
Berklik kuşağına bağlamışlar dillerini.
Dillerin sus pus, emeğin fora,
Kara sabanlı kara toprağa,
Kullapı oldun. Apardı üstüne koca dünya.
Bütün nesiller senden sorula...
Leee.. leee.... kadınım...
Vietnam’da bir çocuk kaçar geleceğe,
Ardında korumalı kadın parçaları.
Halepçe’de her çocuk bir anaya sarılmış,
Çırpına çırpına ölüm. Çırpına çırpına...
Ölüm insan ayırt etmiyor.
Kadınım eşarbını dişliye teslim etmiş
Fabrikada.
Ve yine Adem Havva ile sevişmiş
Neyleyim....
Sonra kaptıkaçtılarda sıkıştırılmış,
Sonra sağı solu göz yaraları,
Sonra çirkeflerin taze kanı,
Evlerde bunadı, bunaldı.
Neyleyim...
Birlikte orak sallardık ana kuşluklara.
Ve ben
Kadın sanmazdım.
Babamın avradı
Ya da
Oğlanın anası... o kadar...