K ü s m e l e r Şiiri - Belgin Erturk

.
.
.
.
.
.
gözümde biriken şehrin
düğmesine ilişir
sokak lambaları
gezinir esmer yürüyüşle
toprağın ciğerinde

karıncaların tenhalığı cebimde
uyuturken ak laleleri
çocukluğumu uzatın bir zahmet
cüce dokunuşlarımı

ünlemin noktası kadar zarifim bu defa
öylesine dilsiz
hecelenmeyi bekleyen harflerim
alfabesiz

parmağımdaki gölge
asılmışken göğe
düşsem incinir miyim
ölümün bile aldırmadığı yere

ey sen sadakat kuşu
konar mısın omzuma
söylesene sonbahar
Y a l n ı z B i r Y ü r e k l e N e r e y e K a d a r
.
.
.