K ı z a r ı m Şiiri - Enver Üste

Çekemem kimsenin cilvesin,nazın.
Dinlemem sesini akortsuz sazın.
İnsanı çıldırtır sıcağı yazın.
Ormansız,pınarsız köye kızarım.

Hiçbir şey olduğu yerde durmuyor.
Kimse karşılıksız halin sormuyor.
Ne kadar içsen de hiç tat vermiyor.
Demini almamış çaya kızarım.

Küçültücü sözler başa iş açar.
Şakanın sulusu bırakır naçar.
Hafif bir topukta düşürüp kaçar.
Jokeyi avanak taya kızarım.

Sinirimi bozar düzensiz her ses.
Yok olur aniden,varsa da heves.
Güzel nağme vermez,yetişmez nefes,
Acemi elinde neye kızarım.

Strese olmuşum sanki bir bende.
Ruhum azap çeker her an bedende.
Garip aşık yavukluya gidende,
İlk akşamdan doğan aya kızarım.

Bir şey silmez yüreğimin pasını,
Çekemem görgüsüz fiyakasını.
Usulsüz park edip arabasını,
Bir de dayılanan baya kızarım.

Kadife koltukta bomboş oturan,
Fırsatı bulunca malı götüren,
Beş yılda bir kere milleti gören,
Vekile verdiğim oya kızarım.

Yoldan geçen araç gürültüsüne,
Sokakta bağıran çocuk sesine,
Benzeyen bir meczup inlemesine,
Tarifi olmayan şeye kızarım.

Maçta çok gol yiyen kalecilere,
Auta atana kale yerine,
Bütün T.V.lerin sipikerine,
Türkçe’yi bilmeyen toya kızarım.

At arabasının yol üstünlüğü,
Çok bilmiş insanın dil üstünlüğü,
Haramzadelerin mal üstünlüğü,
Bütçeden aldığım paya kızarım.

Beni sinir eder bir hayli olay.
Çünkü kızmak şimdi oldukça kolay.
Sanki eder gibi dostuyla alay,
Uzaktan söylenen “hey”e kızarım.

Halaya kızarım,bara kızarım.
Yokluğa kızarım, vara kızarım.
Yağmura,doluya,kara kızarım.
Enverî’yim doya doya kızarım.