K ı r ı k E z g i

Uyuyan yıldızlar mehtabın rüyasında
Gece, kör müdür ki; bakmaz ıssızlıkta
Gözlerin kalbe düşen yağmur hülyasında
Islık çalar rüzgar, kulakları sağır karanlıkta

Bir göz içimi sevda, kana kana yollara düştü
Durulan suyun seyrinde, gözlerime üşüştü
Yandı kalem tutan ellerim, mürekkep kurudu
Satırlar katar katar yolculukta, şiiri bölüştü

Aklımın kilitlerine kalbim pervane olmuşken
Ruhum denizler içinde bir inci bulmuşken
Girdaplar birden yuttu, içime kaçık sesleri
Söyleyemedim, dilimin ucuna doğmuşken

Kır çiçeklerine fısıldadım, tomurcuk güldü
Toprak ıslanırken, gözyaşım dalı ikiye böldü
Birini yere diğerini göklere savuran rüzgar
Ayrılıktan seslerle dolup bulutlara gömüldü

Dönüp durdu kuşlar, vuslat göğünde
Kanatları yorgun çırpan, aşk bölüğünde
Kırık nağmeler eser sarhoş bulutlardan
Yere düşen dizeleri say, bedenim öldüğünde

Yelkensiz bir gemi rotasız bir yolculukta
Gitse mi, kalsa mı bilemediği yalnızlıkta
Yolcusu limanda mı kalmış sallanan ellerin
Üzgün bakışlar yağmurla ıslanır boşlukta

Hep hüzün hep ayrılık olmaz mı dersin
Yaradan kaderin cilvesi bir kader versin
Seher vakti uyanan gök aşığı ruhlara
Gecenin yıldızlarından bir yıldız sersin