K'adın ve yalnızlık Şiiri - Ahmet Örnek 2

Bir ateş düştü gecenin koynuna
Nefessiz kaldı saatler
Hıçkırıklar karıştı
Çırpınan bir yürek sesine

Gözyaşı topladı rüzgârlar
Bir gelinciğin gözlerinden
Acıların en koyusu
En koyu harflerle yazıldı
Hüzün kafiyeli şiirlere

Aynada kendini aradı
Bir meleğin gözleri
Eleri bulamadı
Kayıp yüzünü
Açtı musluğu
Bir avuç suyla
Sildi geçmişin izini

Bir yusufçuk kuşu
Dertlerini döktü geceye
Bir pervane kanatlarını yaktı
Güneşe ulaşmak için

Kendini kurdu zaman
Bir saatin tik taklarında
Kederlere yenildi uykular
Sayısız kere sırat köprüsünü geçip
Geri döndü yalnız başına bir kadın

Gözler kuş tüyü yataklara ilişti
Bakışlar kuyulara düştü
Yağmur damlaları mekan tutu camları
Kendi kokusuna aşık oldu toprak
Ve eylül yapacağını yaptı yine giderayak

Yetim masallar yazdı bir kalem
Hem de öksüz öyküler
Saçlarını okşadı hecelerin
Umutlar biriktirdi kelime, kelime
Çiçekler topladı uçurumlardan
Sokaklardan çocuk sesleri

Çiçekleri ve çocuk seslerini
Harman edip yaşamak sancısıyla
Başucuna bıraktı yalnız kadının
Ve sular akıp gitti kendi karanlığında