nihayet öğrendin bende de kaybetmeyi.
gözlerimde nemi, mezarımda dikili taşı
çocukluğumdan emanet
sapanımı, mantar tabancasını..
şimdilerde marketlerde kapış kapış ayçiçek yağını..
benim kayıplarım acılarıma dair
yüreğimin yedi kat dibinden.. en sızılı yerinden
gökte yedi kat arşın üzerinden..
yüzümde haritası çiziktirilmiş katmanları;
günahtan kaçılmaz kırışıklar gibi pişmanlıklarımın
asla bir daha gelinmez dünyamı çepeçevre
tusunami dalgalarınca ürperten hatalarımı
derin bir yakarışla derim ki,
oh!.. nihayet sen de bana benzedin
uzlaşabiliriz
kaybetmeyi, acılara tutunmayı öğrendin nihayet
seni de vururlar ey acı!..
R.A.U. 9 . 3 . 2022
Kayıt Tarihi : 23.1.2024 12:01:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
PANDEMİ ZAMANI
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!