K a r d e s Şiiri - Orhan Gülaçar

Yaşadığımız hayata biz istemeden yerleştirilen ,
En yakınımızda insanlar kardeşlerimizdir !
Aynı karanlık odalarda yatarız ...
Ürkütücü sesler duyduğumuzda birbirimize sarılır güç alırız ...
Doğan güneşle birlikte uyanır aynı masa da doyarız ..
Kendi ses tonlarımız da Anne - Baba diye sesleniriz ...
Birbirimizin giysilerini ayakkabılarını giyeriz ...
Ayrıcalığa sahip olunduğunda kızar küseriz ..
Arada bir çığlık atar mızıkçılık yaparız ...
Minicik ellerimizle birbirimizin ellerinden tutarız ...
Yaşamın alacakaranlığında , bakıp görmezden geldiğimiz
Yaşam mücadelesiyle geçen ,
Çoluk çocuğu karıştığımız yılların sonunda ,
Kalp atışları birer birer durduğunda ,
Ruhumuzun içinden küçük bir çocuğun sesi duyulur ...
Anneee - Babaaaa - Abiiii - Ablaaa ...