K a l m a d ı Şiiri - Orhan Semiz

Yumulacak gibi göz,aralık.
Topuktan gırtlağa tıkanır son nefeste çırpınır can.
Günahla dansa başlar şimdi şeytan.
Seksen bahardan bir çiçek kalmadı.

Toprak öğünür taştan.
Yumruğunu sıkar.

Yıllarca gökten yağan yağmurdan
Bir bardak su kalmadı.

Günahlar kuş tüyü yatakta kavrulur.
Daha istemedi cehennem.
Cehennem şimdi yorgan.

Onca soygundan,vurgundan
Pişmanlığı tatmadı hala vicdan.
Maldan,mülkten,şöhretten.
Bir fayda kalmadı.

Yürek boğulur küfürden.
Haramlar fırlamak ister böğürden.
Bilmez hala nedir böğürten.
Şiirden,şarkıdan,sazdan,
Bir eser kalmadı.

Şeytanın elbisesi alev,elinde bir bardak sadır
Serinlik vadeder,uzatır.
Yalan olur ömür,sonunda çok susatır.
İman neki,hemen takas eder.
Bilmez itikat ile,
İğne deliğinden deve geçer.

Son nefes çıkmaz.
Bir nefes daha ister.
Nefese yer kalmadı.

Çıkar gözler dışarı.
Karnından ağzına ters çekilir çalı.
Göğüs şişer,yürek bölünür kırk parçalı.
Son nefese yapışmış can
Mecal kalmadı.

Kuran okunur başında ayet ayet.
Yüce’den emir gelir nihayet.

Sanma toprak sakin.
Kıyamet kopuyor kıyamet.

Yıkanmıyor ruh.
Cennetten yok davet.
Sanmaki cehennemde yer kalmadı.

Hani diktiğin,ektiğin,biçermisin?
Kabirden Kalkıp kaçarmısın?
Malın,mülkün ile göçermisin?
Bak ruhta değer kalmadı.

10.02.2010