Gözlüğümü unuttum
Güneş gözlüğümü bu gün
Güneşin aydınlığını gördüm
Görmüştüm daha önce
Güneşi güneş gözlüğünden
Görmemiştim güneşi
Güneşin gözlerinden
Güneşin yüzünden
Güneş gözlüğünden
Görme farkını yaşadım
Güneş gözlüğünden
Gölgeli hayatın
Gölgesinden bakmıştım
Görmemiştim güneşin
Gölgesiz aydınlığını
Görünce güneşin
Gölgesiz aydınlığını
Gölgelerdeki hayatın
Gördüm karanlığını
Gözlüklerimi çıkardım
Gözlüklerimizi çıkaralım
Güneşin gölgesiz aydınlığına
Gün ağarsın doğaya, insana
Gülsün yarın ki çocuklara
Güneşin gözleri
Gülümsüyor insana
Gölgeleme diyor
Gözlük takanlara
26.08.2007 - İzmir
Mehmet ÇobanKayıt Tarihi : 26.8.2007 00:35:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
22.08.2007 günü, işe giderken güneş gözlüğümü unuttum. Yaz kış, hep güneşe karşı gözlerim hassas olduğu için numaralı güneş gözlüğümü takarak dışarıya çıkardım. Ama bu gün unuttum. Otobüse binip, işyerine gelinceye kadar, güneşin parlaklığından rahatsız olsamda, düşüncelere daldığımda bu şiir kağıda dökülüverdi. Sanki güneş gözlüğü ile aydınlığa bakmayı, yozlaşmış, artık yaşamımızda kanıksanmış doğrusuyla, yanlışıyla hayata bakışımızı oluşturan kültürümüzü, güneş gözlüğüyle bakmak olarak düşündüm. Kültürümüz, diğer toplumlardan farklıydı. Her toplumun kendine göre kültürleri vardı. Ve her toplum bizim gibi kendi kültürüyle aydınlığı seyrediyordu. Peki aydınlığın önünde kültürler birer gölge miydi? Veya kültürler sanki aydınlığın önünde güneş gözlükleri miydi? Ve her kültür kendine göre aydınlığı renleklendirip, gerçek rengini ortadan mı kaldırıyordu? İşte bu sorgular ile bu şiir doğdu.

Gülümsüyor insana
Gölgeleme diyor
Gözlük takanlara
gözlükleri takanlar hep aldanır
pembe gözlükleri çıkarıp
yaşama öyle bakmalı
geçmişte kaldı
toz pembe düşler
yaşam gerçek ve acı
Cemali-Hikmet Aksu
TEBRİKLER.
10 PUAN.
SELAM VE DUA İLE.
Mürsel Adıgüzel
TÜM YORUMLAR (28)