Jonglör Şiiri - Fuat Eriçok

panayır yeri tıklım tıklımdı
tüm kasaba oradaydı çoluk çocuk
salıncaklar dönme dolap hokkabaz
uzun bacaklarıyla herkese tepeden bakan cambaz

gün bitmek üzereydi
kimsenin tanımadığı bir adam geldi panayır yerine
uzun saçları karışık
kırçıllı uzun sakalı
pırtı bir pardesü giymiş üzerine

büyük masadan birkaç portakal aldı ödünç
ve gözlerinde müthiş bir güven ve güç
havaya atıp hepsini bir anda
ayağında başında ensesinde dengeledi
sırtında yuvarladı peş peşe
topuğunda
dizinde zıplattı
en ufak ödün vermeden
dengeden
ve tuttu sonra hepsini bir anda
birini bile düşürmeden

anlaşılan ilgi çekmek ereği
başardı
giderek toplandı kalabalık çevresinde
inanılmaz kıvraktı bileği

asıl gösterinin sırası gelmişti anlaşılan
iade etti meyveleri
cebinden bir sürü harf çıkardı
herkesin gözü önünde iyice kardı
ve gelişi güzel bir kenara koyarken hepsini
bir avuç alıp içinden
zarif bir reverans ardından havaya fırlattı

yere düştüklerinde
seyredenler şaşkın baka kaldı
hayret ve hayranlık parlıyordu gözlerde
zira çok açık bir ifadeyle yerde
“ağır başlılık” yazıyordu

bir avuç daha aldı diğer gruptan
yine attı havaya
ve yine sessizlik yine hayret
yerde bir başka hikmet
“samimiyet”

devam etti gösteri
peş peşe geldi beceri
her söz önemli bir bilgelik
“doğruluk”
“nezaket”
“cömertlik”

büyülenmişti kalabalık
yorumsuz hareketsiz alık

jonglör
bu kez tüm harfleri topladı
konsantre olup uzun süre
gözlerinde derin bir huşu
fırlattı tüm gücüyle

harfler tırmanıp göğe kayboldu
bakınırken kalabalık havaya sağa sola
adam koyulmuştu yola

seslendiler arkasından
dönmedi bile
yürüdü gitti
ve kaybolmak üzereyken gözlerden
elini kaldırıp göğü işaret etti

bir bulut vardı
bembeyaz tülsü bir bulut
gözlerde hem şaşkınlık hem umut

uçuşan kara küçük kuşlar
bir ara sanki hepsi durdu

bir büyü
bir anlaşılmaz gizem
fonda açıkça şu okunuyordu

“erdem”

(19 aralık ’06)