Joaquín’in Yokluğu [Pablo Neruda]

Bundan sonra, uzaklardan gözlemlenen bir ayrılış gibi,
mezarsı duman istasyonlarında ya da ıssız dalgakıranlarda,
bundan sonra görürüm atarken kendisini kendi ölümüne,
ve arkasında duyumsarım zamanın günlerinin kendilerini kapattığını.

Bundan sonra duyumsarım birden nasıl da gittiğini,
nasıl düştüğünü sulara, o belirli sulara,
bir kararlı okyanusa,
ve çarptığında yükseliyor damlalar havaya,
ve işitiyorum oluşan bir sesi,
ağırlığı bir dalga vuruşunu hiddetlendirdi,
ve şu ya da bu yerden duyumsuyorum bu suların
fışkırmasını ve püskürmesini, ve püskürtüyorlar
kendilerini üzerime, ve yaşıyorlar asitler gibi.

Düşlere ve sefih gecelere olan hevesi,
inatçı ruhu, hazırlanmış solgunluğu
uyuyor en sonunda onunla birlikte, ve uyuyor kendisi de,
değil mi ki şehveti de düşüyor onunla ölülerin denizine,
şiddetli bir gemi batışında, buz soğuğu birleşmede.

Pablo Neruda
Çeviren: İsmail H. Aksoy
”Yeryüzünde Birinci Konaklama”dan