Jilet Gibi Bir Gece Şiiri - Rüstem Badıl ...

Kırılmış aynalar gibi, parçalı bu dünya,
Gökyüzü diken, yeryüzü suskun dağlar.
Çığlıklar boğulmuş boğazlarda sessizce,
İsyan, kan gibi akar damarlarımda.

Ne geceden umut, ne gündüzden ışık,
Her yanımda paslı zincirler, her adımda kıskaç.
Kafeste bir aslan gibi, pençelerim bağlı,
Tırnaklarım kanıyor, bu demirden kafeste.

Ey sokaklar, ey taş duvarlar, dinleyin beni!
Öfkem, denizlerin kudurduğu geceden derin,
Her adımımda yer çatırdayacak, titremeli,
Kırılmalı zincirler, susmamalı bu öfke.

Kuru bir rüzgar var, toprak bile tükürür,
Mazlumun kanı hala sokaklarda sürünür.
Hangi adaletse bu, gözler kör olmuş,
Hak diye sunulan, paslı bir kılıçtan ibaret.

Yakmalı geceyi, yıldızları söndürmeli,
Alevden bir yumruk, yıkmalı semayı.
İsyanım göklere, yeryüzüne, kalbe,
Sözde düzenin maskesini yırtmalı, delmeli.

Çürüyor her şey, toprakta ölü tohumlar,
Sesini kısıyor gökyüzü, susuyor umutlar.
Bir avuç kül kalana dek savaşmalı,
Son nefeste bile ateşi alevlendirmeli.

Bu şehir, bu dünya yansa ne çıkar?
Zincirler kırılırsa özgürlük anca var.
Küllerinden doğar bir sabah belki,
Ama bugüne kadar her şey har.