Jessica Şiiri - Onur Şenol

Jessica açık pencerelerde
mavi pelüş perdeler yanında
Hep bir kuş olurdu
Külleri süpürür ve sobayı yakardı
Sadece erken kalktığında
yağarken kar
ya da yağmur
ya da gri bulutlar
Oysa bugün ne erken kalkmıştı
Ne de yağmur vardı

Adi jarse geceliğinin içinde doğruldu
Seslendim
Küçükyalı durağından
“seni en çok
sevimsiz,
ıslak ve naylon geceliğinin içinde
en çok güneşli günlerde
çünkü olabildiğince grisin sen
en çok ağlamak üzereyken
ve buruşturduğunda
pembe dudaklarını
Görebildiğimde beyaz dişlerini kirpiklerini
seviyorum..”.

Jessica pencerenin kıvıltısında durdu
İniyor,
iniyor bir ebemkuşağı
gözlerinin önüne
Sımsıkı sarıldım küskünlüğüme uçsuz bucaksız
Korkuluydu gözleri,
korkuluydu kirpikleri
Notr Dame’ın Kamburu kadar çocuktum
korktuğunda
Çanlar çalındı ve Kuzguncuk iskelesinde
Rumlar
beni taşladı
Oysa ben seviyordum Jessica’nın kirpiklerini
Çünkü maviydi,
çünkü tüm İstanbul
dansederdi kirpiklerinde

Jessica bilmese de İstanbul’un diğer mavi kirpiklerini
Hepsinden güzeldi jarse geceliğinin içinde
Kulaklarım çınlıyordu
bana bakıyordu kirpikleri