İzzet-i Kahpe Şiiri - Kamil At

Onun özü bir hayvanmış meğersem
Çürüyen ağaçtan geldi kahpelik
Ayıp değildir aslında, isim versem
Keyifli kucağını buldu kahpelik.

Döneğin bellisizmiş nerden geldiği
Soysuz kişilikle bellidir bunaldığı
Zalimin dilini evirip çaldığı
En sonunda belli oldu kahpelik.

Pislik canından kökü ihanet kokar
İş birlikte, bak yolu zalime çıkar
Temiz ırmak pisliği ayırıp akar
Bakın canlar yalnız kaldı kahpelik.

Kahpe, isim verdi ulu ozanlar
Yılmadı darağacında direnen canlar
Bekle bakalım kamil olan anlar
Kucaktan mezara daldı kahpelik.

Nefesi ihanet kokar kör cahiller
Zalimi över cahilde ki hain diller
Zalime uyarlandı pislik şekiller
Mide kirli, kustu boşaldı kahpelik.

Sarılıp katiline ağladı kahpeler
Hainlerin sözü canları deler
Kıvranırken canlar, şerefsiz güler
Ortalığa düşkün saldı kahpelik.

Nedense tilki aslanı boğmuş
Doğan ölmüş, o da nerden doğmuş
İnsan görünür kahpeliğe sığmış
Kalan saçını da yoldu kahpelik.

Kendini insan sanmış kahpelikler
Önünde koca koca kemikler
Şimdiden hak ettiği yeri bekler
Tarihin çöpüne doldu kahpelik.

Gördün Kamil At sahip beline
Canavarı övenin güvenme diline
Kolkola dolaşır, girmiş hiç'in eline
İzleyin canlar, öldü kahpelik.