Izsırapsızım Şiiri - Gökmenzade Bayram

İsmin koyarken bile,
Yoktu kalbimde bir serzeniş.
Leblerin arasından sızarken dahi,
Yüreklerde yoktu serzeniş.
Duygular körelip hislerim sönmüş,
İlkbaharı beklerken gönül bahçemde,
Bir hazanla güz mevsimine dönmüş.
Bahçıvansız kalmış güller,
Bülbül uğramaz olmuş Ravzaya.
Daha açmadan solmuş güller,
Gülü severdim ta ezelden,
Bilirdim, alırdı rengini çileden.
Nevay-ı bülbüle kalb olurdu,
O varaklarda jaleler eşk-i rizane,
Izdırap ton ton rengine işlemişti gülün,
Keder, ötüşüne ses katmıştı bülbülün,
Izdırap çile kokardı,aşkın timsali gül,
Yanık kalbin haykırış simgesiydi bülbül.
Silinmiş! Bilmem! taş mı kesildin?
Izdırap gönül sayfalarından silinmiş.
Artık katre katre göz yaşlarım
Akmaz oldu bilmem bu çeşm-i siyah neden dinmiş.
Izdırap bir muamma, üç hece.
Ben ona dün kadar aşinayım.
Izdırapsız gönüller olur harap,
Sen bu dertsizlikten kurtar bizi Ya Rab!
Izdıraplı da ızdırapsız da şu murde gönüller,
Uçup gidecek Hakk’a,Gönül olacak türap.