İzninle Şiiri - Muhlis Orhan

mamur etmekle mükellef,
memuruz aslında hepimiz.
yasak- günah.
kurallar manzumesi.
ve aslında gerçek tektir.
yalan gerisi...
farkında olmadan,
ruhsatsız bir yapı inşa ettim gönlümde.
yerli yersiz,
izne tabidir her eylemimiz.
destuur diye başlarız ya...
türkçesi vesselam izninle...

eşşeğini kaybetmiş köylüyüm;
kendimi aradım gözlerinde.
bulur gibi oldum,
tekrar kayboldum.
insan bazen haddini aşar ya.
hakka reva değil,
sandığın her şey.
gelirken.
geçerken.
ardından bakayım izninle...

nisan yağmurları,
yaza terk ederken yeşilini,
gideceksin...
ömrüme katarak görkemli hasretini...
hazin bir zaman başlar ki,
uçurum mevsimlerden geçerken,
ellerinden tutayım izninle...

biliyormusun hep menekşe kokardın,
fikrimce...
ardında menekşelerden,
hicabinda kızarmış güllerden,
gayrı bir şey bırakmadan,
gideceksin...
kal diyemem.
gitmeden önce,
fırtınalı ömrümün,
teninde dinmesi için...
son bir kez.
son bir kez.
sarılayım izninle...

destursuz tek eylem hayaldir.
ve bende,
kuralsız,
heykelini diktim yüreğime...
dedim ya,
kendimce bir hayal kurdum....
izninle...

çok uzun sürerse hayal,
gerçeği unuttururmuş...
en temel gerçek ise,
insanın kendisiymiş...
ey bana beni unutturan hayal,
ömrüme sığdıramam seni.
beni sende unutmadan,
gidebilir miyim?
izninle...