İzmitli Çocuklar Şiiri - Dursun Özden 3

izmitli çocuklar

kocaeli, es emek yeli
kardelen zamanı, ana
vay bana!.. vaylar bana
zamanı içerim, kana kana
yüreğim yangın yeri, o ak kor
başımızdan geçenleri, bana sor
sanırım-kanarım-olanlara yanarım
vardiyam tam, işler yarım, yarımca
seramik fabrikası’na, erken varınca
fırında yanan o kızıl kitapları görünce
yerli-sırlı çamur yoldaşım, sırdaşım ter
elim, yüzüm, gözyaşım, gençliğim pişer

ah be! adiloş bebe, örfi idare geldi, sobe
dokuz yüz seksen, umuda kurşun eksen
‘nete-kim’ kanlı, salyalı aksan, evren sen
ayağında kart postal-pranga, gonca yaya
cemre, daha düşmedi toprağa, suya, aya
bilge beşikte, eşikte, kreşte ve o karakolda
yaşamı sorguluyor; fabrikada, grevde, yolda
kuşlar su içerken başını yukarı kaldırır, neden?
babam kayıp, annem yanık, açız, suyumuz yok
haydi çocuklar, gelin! biz de baş kaldıralım, çok.

dursun özden