İzmirlim Şiiri - İsmail Uğural

Bir kadın bir adam bir de İzmir vardı
Hepsi Körfezde buluştular
Ki buna Çatalkaya şahitti
Kim kime aşıktı
Bunu konuştular
Kiminin kaderi kiminin kederiydi
O sırada güneş batarken
Bir kahve bir kızıl oluyordu
Çeşmede batan güneş sonra
Urladan İnciraltına
Alsancaktan Karşıyakaya
Bir ay gibi doğacaktı
Mehtap çırpıntılı denize
Öyle sınırsız öyle çok yakamoz bırakacak
Her birinde adamla kadının elleri
Onlarda İzmirin aşklarında buluşacak

İzmir böylesine gizemli ve güzeldi
Kâh Körfezin nazlı kızı
Bazen de Kordonboyunun zeybeği
Aslında iki ruh ve bir sevda vardı
Harmandalı oynarken İzmir onlara sevdalıydı

Konak İzmirin orta yeri
Tam yukarıda Kadifekale
Bir elinde kılıç
Bir elinde kırmızı gül
Al bayraklı güzel tepe
Tarih sahnesinden bir bir geçmiş
Selamlıyor herkesi insan tepe

Ay iyice yükseldi
Adam kadına aşığım dedi
Nasıl anlatayım seher vaktini
İstersen vereyim sana İzmiri
Ne gerek var dedi o zaten benim
Senin içinde ben varım
İçinde sen olan benim İzmirlim

İzmir böylesine gizemli ve güzeldi
Kâh Körfezin sultanı ecesi
Bazen de Kordonboyunun prensi
Yerinde duramayan bir doru kısrak
Bazen de şaha kalkmış Egenin efesi

Bir adam ve bir kadın
Bakışıyor iki yakada
Buluşuyor şafak sökmeden
Ekim ayının bir tan vakti
Doğan yeni bir gündür
Ve sonsuz bir aşkın İzmiri