İzmir Yokuşlarındaki Yaşam İzleri

Saçları kesik bir hayatın,
şarkıya bulanmış saatleridir,
güneşin yokuşlara tırmanması.
Çocuklar gürbüz ayaklarıyla koşuyorlar,
ağaçlara tırmanarak ışık topluyorlar.
Güneş, ışık ve rüzgar, hatta deniz...
Yokuşlar olmasaydı bilinir miydi bunların kıymeti?
Güneş bedavaya sunmasaydı kendini,
ya nasıl toplanırdı bunca ışık?

Çocuklar uçuşan gülücüklerle
yaşamda iz bırakıyorlar,
onların toprakta ayak sesleri var,
bir duyan oluyor ve tescil ediyor bunları.
Tek kalmış bir incir ağacının en tozlu zamanıdır,
ben bir incir ağacındayım,
yapraklar yokuşa dayanıyor,
güneş yapraklarda esir,
hayat çocukların tutsağı,
hayat benim tutsağım.