İzmir Ve Sen Şiiri - Mustafa Ata

Gözlerim yine aradı durdu seni
İzmir’in sokakların da
Bütün bir gece boyu efkarla
Çekip durduğum sigaramın
Dumanların da…
Gezdim durdum koca şehri
Bir uçtan diğer ucuna belki de
Sana rastlarım umuduyla
Denizde yakamoz
Kıyıda dalgaların iniltileri
Sokakta tanımadığım yüzler
Çığ gibi geliyorlar üzerime
Nefes alamıyorum
Korku dolu gözlerle sahile yöneliyorum
Atıyorum kendimi
Banklardan birisine
Yakamozda yüzün
Kıyıda sesin
Denizden rüzgar kokunu getiriyor
Elimi uzatıyorum,
‘’abi sevgiline bir çiçek al’’
Çiçekçi kadın
Boşluğa uzanan elimde bir demet gül
Kulağımda şuh bir kahkaha
Başımı çeviriyorum
Yabancı bir yüz
Uzatıyorum gülleri yabancıya
Bu kez utangaç adımlarla
Yöneliyorum geldiğim sokağa
Saatler sonra anlayabilmişti
Gözlerim seni göremeyeceğini
Ne sigaramın dumanın da
Nede İzmir sokakların da
Sen hep uzaklar da oldun
Bense hep hasret ateşinin
Başın da bekledim durdum
Seni
Günler geceler boyunca
Dudaklarım dan hiç eksik olmayan
İçi hasret ve özlem dolu
Sevda türküleriyle…
Ah be gülüm seni öyle çok seviyorum ki
Gecemsin,gündüzümsün,düşlerimsin
Aldığım nefessin
Yaşam kaynağım sen oldun
Adınla ağlayıp adınla gülüyorum
Hayalinle mutluluk tabloları çiziyor
Gönlüm…
Dudaklarım sevda buseleri gönderiyor
Sana turnaların kanatların da
Sevgilim…