İzmir smyrina şiir cafe de

beni hüzünlendiren şarkılar söylüyor çocuk
askeri yeşil boğazlı kazağı
dar karanlık koridorun sonunda
elinde gitarı
ve kumral saçları dökülmüş alnına
arada sırada bağırıyor
kafasını kaldırdığında daha net görüyorum onu
iç dünyamızı anlatan bir kaç parça
kafamı masaya koymak ve öylece dinlemek...
beni hüzünlendiren şarkılar
ara sıra gözlerine bakıyorum o da bakıyor
sanki hüznümüz hep ortak
hep aynı çemberin etrafında dönüyoruz
yok aşk acısı değil bu
dar cafede sigara kokusu çaylar duman karanlık
hepimizin hüznü ortak
dersane çıkışı gelenler
hafta sonu gelenler
öylesine gelenler
öpüşmek için uygun köşe arayanlar
hep var olanlar
kız arayanlar
erkek arayanlar başka masada bulanlar
öpüşenler tartışanlar
bazımız siyasi bazımız aşk hakkında
ama çoğumuz dedikodu anlarsınız ya
işte şu şöle demiş bu böle demiş...
yanımda sevgilim mi var canımı sıkılmış
o bunlardan pek hoşlanmıyor
hep ayrı iklim kuşağı
içinde yaşamaktan hoşlanmadığım bir iklim kuşağında yaşayan biriyle yaşıyorum bir kaç aydır...

hüzünlerimiz sevgilerimiz tükenmişliğimiz boşvermişliğimiz ortak
ne gelecek ne meslek ne çoluk çocuk
çocuk doğuracak kadar rahat değil burdaki gençler
daha korkuncu
yanlışlıkla hamile kalıp kürtaj yaptıracak kadar rahatlar
hep aynı hüzün aynı tükenmişlik aynı acemilik aynı boşvermişlik
aynı sevgisizlik
bu koridorun sonunda
şarkılar söylüyor çocuk
beni hüzünlendiren şarkılar
kumral saçları alnına dökülmüş
askeri yeşil kazağı boğazını sarmış

düş sokağınd ayaşardık
renkli cıvık cıvıl düşler
ve sakinleriydik bu sokağın
düşler birikmiş sevgilerimizdi diyen bi şarkı