İzmir'le Söyleşi Şiiri - Tamay Önal Polat

Gece oldukça geç bir saatte İzmir’e Bornova tepelerinden girildiğimde şehrin ışıklarına bakarken bu şehre kim bilir kaç kez geldiğimi, bu ışıkları kim bilir kaç kez gördüğümü, her görüşümde neler düşündüğümü, önüne yüksek bir bent yaparak depolanmış su yığının bendini yıkıp yüksek bir zirveden şelale olarak dökülmesi gibi aklım dökülüşünü yaşarım…
İlk gelişim
Denizle tanışışım
Öğrencilik yıllarım
Evliliğim
İstanbullu oluşum
Baba evine konuk olarak yönelişim
Bebeğimi kucaklayıp bir ödül, bir muştu gibi coşkuyla gelişlerim
Sağlık haberleri
Derken hastalık haberleri
Ocağımıza düşen ilk büyük kor
Babamızın büyük vedası
Her biri ayrı bir makale konusu
Bazıları masal belki
Bazıları dram
Bu şehrin ışıklarının oynaşarak beni karşılaması, mitolojik tanrılardan davetiye almış bir ozanın mavi-sarı ışıklı bir salona ilk adımını attığı andaki telaş, heyecan, gariplik duygusu; “benim” olmak la “ben” olmak arasındaki o garip duygu…
Bu gelişimde de aynı şelale bendini yıktı ve benim içsel depolanmalarım, ışık segahı eşliğinde dans eden karabiber ağaçlarının narin yapraklarını salındıran imbatla buluşurcasına bir şaşkınlık olup yayılıverdi.
Tarihin derinliklerine ait sütunların dibinde mi, yoka güncel ışıltıların altın da mı imkansızlıklarıma üzülüp parmaklarımı iç içe geçirecektim?
Camdan gemi parçalarının kanattığı bakışlarımı hangi kuytuya saklayacak ya da belki bir deli cesareti ile o mavi olduklarını sandığım iki göze mi umudumu damlatacaktım?
Damlatabilecek miydim?
Stonehenge’ ye inat Efes’in aşk evinden bir mozaik üzerinde hesaplaşacak ya da Kleros’un kehanetinde imkansızlıklardaki imkanı mı arayacaktım…
“İsmimi silerken sızısını neyle azalttın parmaklarının? ”
“Gölcükte mabet başında nöbete duran sen,
Alaçatı’da bıraktığın çığlığın saklandığı kuytuyu arayan beni azarlarken acıdı mı dudakların? ” diye sorgumu tamamlayabilecek miydim?
Tamamlamalı mıyım?
Bu şehir neyi besleyecek…