İzmir Karataş Lisesi Şiiri - Niyazi Çetin

ALTMIŞ SEKİZLİLER kuşağındanım,
Emekli, yaşlı bir öğretmenim ben;
Duygulandıran bir çağrı aldım dün
YETMİŞ SEKİZLİ öğrencilerimden.

"Mademki bulduk izini..." demişler,
Aralarında görmek istemişler;
Çalkalıyor yaşlanmış yüreğimi
Böyle duygu yüklü gidiş gelişler.

Kulak verip yüreğimin sesine
Döndüm otuz altı yıl öncesine;
Binerek yelkenlisine ruhumun
Vardım İZMİR KARATAŞ LİSESİ'ne.

Bir bir canlandı gözümde anılar,
Her anıda atıyor bir damarım;
Gördüm ki bu sıcak yuvada geçmiş
Mesleğimdeki en güzel yıllarım.

Aileden altyapısı çok sağlam,
KARATAŞ'ın öğrencisi başkadır;
Öğretmene inadına saygılı,
Küçüğüne yüreciği yufkadır.

"Yüz verme, tepene çıkarlar" diye
Büyüklerim bana akıl verdiler;
Bir kez bile çıkmadılar tepeme,
Sevgi olup yüreğime girdiler.

Özledim sıkış tepiş sınıfları,
Tebeşiri; kırmızı, beyaz, sarı...
"Hocam, hocam" sesleriyle kalkarak
Yükselen o sevimli parmakları.

Gönül der ki "Varsam KARATAŞ'ıma,
Sınıfıma girip sevgi dokusam;
Pencereden dalgın dalgın bakarak
Dalgalara karşı şiir okusam..."

07 / 10 / 2014