İzmir'in G'özbebekleri Şiiri - İmren Çelik

puslu gecelerde dolaşan ruhumu göçebe hüzünler sardı.
düşlerime saplanmış keskin bir bıçaktı gidişin,
damarlarından oluk oluk acı akan aşk'ımın yüreği bükük..
gözlerimdeki çığlıkları bastıran,
suskunluklar fırlatıyordu dudaklarım..
yüreğimdeki sevda arazisine çöreklenen matem nice ölümler ekti;
gözyaşlarımla suladığım ölümleri biçme sebebimdin sevgilim..
cayır cayır yangınların sardığı aşk'ın düşlerinden;
avaz avaz yükselen sessizlikler kulak yırtıyordu..
gidişine tanık olan İZMİR'in gözbebekleri çatladı sevgilim;
ağlamaktan! !
şehrimin çocuksu masumluğunu,
ortadoks matemlere gebe bırakan intiharlar doğurdu gidişin..
ölürken adını sayıklayan düşler,
avuçlarımda can verdi sevgilim..
ruhuma en şiddetli deprem enkazları bırakan sukatılmamış ayrılığın,
kontrabas senfonileri yankılanıyor karanlık gecelerimde..
azılı bir kış sabahı gibi İZMİR'e çöken sensizlikti,
gözleri yaşlı çocuksu hayallerimi;
sonbaharda sararmış yapraklardan sızan ölüm kokuları sardı..
dağ yıkan yokluğun çoğaldıkça,,
başı boş geçen seneleri hasrete tutuşturdu sevgilim..
dudaklarımda şarap kokan ürkütücü gök gürültüsü arasında,
yüreğime düşen şimşek;
ayrılıktı..