İzmir'im Şiiri - Ercan Keskin

İzmir’im terk edemem seni vazgeçemem senden
Ayrı kalamam öyle çok uzak diyarlarda
Sıla hasreti zordur dayanamam ezelden
Akşam hüznü çöker boran olur bağrımda

Hatıralar toprağa bağlar insanı hep
Her köşesinden gizli bir el uzanır bize
Dağlar ovalar işte budur en büyük sebep
Aidiyet duygusu salar yüreğimize

Mecbur olursam bile bir yanım sende kalır
Zamana yenilerek çehren değişmişse de
Bir orada bir burda çekilmez böyle kahır
Memleketime gömün bırakmayın yad elde

Beton yığınların ötesinde bir yerde
Bir ağaç gölgesinde son saltanatım olsun
Hiç fark etmez şehirde veya köyün birinde
Yeter ki vücudum öz toprağına kavuşsun

Her değişimde içim cız eder bozulur diye
Hatıraları yıkan buldozer kepçeleri
Tarihi dokuyu mahvederler biteviye
Birden silinir canım şehrin siluetleri

Tarihsel yapılar bir kentin simgeleridir
Eskidikçe anlamı artar unutulmazlar
Korunan taş değil umut dolu gelecektir
Kuşaklar arasında sarsılmaz bağ kurarlar