İzmir'e Yağmur Yağıyordu Şiiri - Dinmez Er

Geçip gidenlerin ardından hüzünlerle bakar
Yollar bir kısalır, bir uzar gider
Bir sen gibi, bir ben gibi aramızdaki yıllar
O yolların ardında, ötesinde de kalan hep ben
Şiirler yazan, gurbet türküleri söyleyen
Aşkın günah bataklıklarına sürüklenen

Sen koydun bu sevdayı aklıma
Perçinledin adını kalbime
Gece trenleri geçiyordu içimden
Uyandım ki bir sabah
Yanım boş, yastığında saçının siyah telleri
Kokun sinmiş her yana
Ayrılığın soğukluğu duvarlara
Balıkların gözyaşları taşmış akvaryumdan
Koştum çılgınlar gibi yollar boyu
Raylar boyu ardından
Irmaklar kesti yolumu deli, deli akan
Köprüler yıkılmıştı
İzmir’e yağmur yağıyordu

Hüzünler akıyordu bulvarlardan
Sen yağıyordun içime ılık, ılık
Otobüsler geçiyordu içleri dolu ayrılık
Her akşam indiğin durakta
Gelmeyecek seni bekliyorum
Nasıl bırakıp gidersin beni?
Öksüz küçük bir çocuk gibi tek başına
Ben üşüyorum, karanfillerim üşüyor
Sensiz yürüyemem artık yağmurlar altında
İzmir ağrılar, ben sancılar içindeyim
Ettiğin yeminleri ne çabuk unuttun?
Yangınlarıma su, aşıma tuz olmuştun
Fırtınalarda sığındığım süt limandın sen
Işıksız deniz fenerleri gibi mahzun bıraktın

Geceler sabaha erecek, yağmurlar dinecek
Hatmiler, güller güneşe adayacak tomurcuklarını
Issız bir tren garının gri taşlarına dalacak gözlerin
Bir otobüs garajının uykusuz, yorgun kalabalığına
Yüreğine bir özlem bulutu akacak sıcak, sıcak
Aklına belki geri dönmek umudu düşecek
Terk ettiğin mabedin de pişmanlıkla barışmak
Çok geç artık çok geç!
Pişmanlığın barışmaktan çok uzak
Dilerim bir gün seninde karşına
Terk edip giden biri çıkacak!

Dinmez ER / Çeşme /