Sonunda geldim işte, İzmir’im kucağına,
Bir ana şefkatiyle, ne olur sarıl bana.
Gezeyim ara sıra, çıkıp Kordon boyunca,
Uçuşan martıları seyredeyim doyunca.
Vapurlar gelip geçsin; Karşıyaka Konak’tan,
Parıltılar içinde siluet olaraktan.
Faytonlar ağır ağır, tamamlasın turunu,
Geldi bitmez sandığım, hasretliğin de sonu.
Çırpınan dalgalardan, sarsın yosun kokusu,
Ne varsa her şeyini, özlemişim doğrusu.
İzmir’im, güzel şehrim, yâra denk memleketim,
Bilsen ki ne zamandır, sana öyle hasretim.
27 Aralık 1994 – Salı / İZMİR
İzzet KocadağKayıt Tarihi : 3.7.2009 14:46:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!