İzmir'e Dair Şiiri - Tolga Köse

Alsancak'taydım,
Ne aradığımı bilmeksizin dolanıyordum,
Dolandığım ne caddeler,ne de kaldırım taşlarıydı;
Ben düşüncelerime dolanıyordum.

Ben böyleyken..
Bir ses duydum,kaynağı başka bir insan olan;
Kaldırdım başımı,
Dolanbaçlı düşüncelerin arasından;

Bir demet gül uzandı,gül biraz dercesine,
Uzatan elin kaynağından;
İnsanca...
Hem de pek insanca;biraz taşraca,
Ama yalnızca bana.

Dedi;sevdiğini sevindirmek istemezmisin?
Dedim;kim istemez...!
Al o zaman dedi,bu benden sana...
İnsanca;hemde pek insanca;

Benim sevdiğim yanımda yokki dedim;
Çokmu uzakta dedi....
Tıkandım....!

Diyecektim bende sevgi kalmadı ki;
Utandım....
Ne kendimden,nede düşüncelerimden,
Onları bana uzatan kaynaktan;
Sadece ondan....

Utanarak uzandım uzattıklarına,
Utancım kalmadı,
Onlara ulaştığımda.

Ne batan dikenlerin acısını hissettim tenimde;
Ne de batacak olanları düşündüm;
Düşündüğüm aslında,
Şimdiye kadar düşündüklerimdi....

Kulaklarımla gördüğüm,
Gözlerimle işittiklerim,
Hep dudaklarımla söylediklerimdi....

Bir an baktım o insana;
Hiç kimseye bakmadığım kadar içten ve dıştan...
Anladım ki;
Bana insanca seslenen dudakları değil,
Kalbiydi...
Bana onları sunan elleri değil,
Gözleriydi....

Bana onları uzatan eller boş kaldı;
Dedim;
Bu boşluğu doldurmalı kendimce,
Elim gitti,
Kendince emin, cebimin derinliklerine

Alacağını alıp,geri dönmesini dört gözle beklerken;
Göremedim;
Bana bakan ellerin ve gözlerin kapandığını.

Gördüğümde utandım;
O i
..........
..........