/izmir'de Gün Batımı Şiiri - İsmail Uysal

İzmirde gün batımı, gözlerindeki kara
Emanet vermiş gibi saçlarını rüzgara
Bir matem havasında kokusu akasyanın
Yeldeğirmenlerinin kapıldım rüzgarına
Üzüldüm, sensiz geçen ömrün inkisarına
Üzüldün, yandı canım... Üzüldüm yandı canın..

Battı güneş, çaldılar göz ucundan ferini
Kimler avutur şimdi deniz perilerini
Akasyalar mı acep, yeldeğirmenleri mi?
Kazananı var mıdır bu çetin imtihanın
Bağladım, karasıyla derdinin, gözlerimi
Bağladın, esrarını gözlerine, zamanın

Dur ey zamansız esen rüzgar, derdin ne senin
Sus içimdeki ateş, sus konuşsun Nazenin
Hangi ressam çizecek güneşin batışını
Hangi çocuk gülerek uyanacak yarına
Yoruldum, bakma kalbin durmadan atışına
Yoruldun, boyun eğdin zulmetin nazarına

Duymasaydım dediğim sesler var, duyuyorum
Tatmadığım hazlara isimler koyuyorum
Bölük pörçük hayatlar, uçuk kaçık hayaller
Filleri doyuracak kuşyeminden aşım var
Görmedim, dualarla semayı tuttu eller
Görmedin, arşa çıkan bir damla gözyaşım var.

Bedenimin içine sirayet eden zehir
Aşkın mıydı Nazenin, ya gözündeki sihir?
Kuşku kalbimi yer yer kurt olup kemirmekte
Senli düşüncelerim, sensiz kaldı, üşüyor.
Sustum, kanımı emmiş kurtlarım semirmekte
Sustun, dağlar karıyla yüreğime düşüyor.

Ne zaman baharından bir kokuya rastlasam
İksir tatmışım gibi mest olurum o akşam
Yerde yediverenler, gökte ebemkuşağı
Bir yanı kokun sardı, bir yanı renk cümbüşün
Gözlerim, sana taşır, el değmemiş kaynağı
Gözlerin, çözüyordu esrarını her düşün.

Kucak dolusu hüzün getirdim ötelerden
Unutulmuş bir türkü, çalıyor sota yerden
Kurumuş bir yapraği öpen dudaklar gibi
Ekmeği kutsayarak alnına süren yarim
Düşerim, nazarınla düşen bardaklar gibi
Düşersin, görmez olur düştüğünde gözlerim.