İzmir Ayrılıklarımın Döküldüğü Son Liman

ruhun meltemlerinde bir İzmir gecesi
konakta yaşayan duygum
yüreğinde siperinde salınan bir dilek
ve beddualarını bana sunan sündüs
kaybolduğum arzu şehrindeyim
rıhtıma giden her güzellikte
günah ısmarlayan anların anısındayım
en umulmazın boğazına sarılan
yerli bir yılan gibiyim
ayrılığa güneş olan terk edilmişliğin aynasında
bir dilek
bir de her an beni suçlayan sündüs
bu İzmir ruhumdaki en büyük Yunan
benimde dileklerim orda denize döküldü
benimde arzu sündüslerim orda kurşuna dizildi

akan aşka
orda ruhumun nefreti sinmiştir
körfezin kirliğinden almıştır ayrılıklarım
İzmir hep güzel aşklarımın son limanı
pişman edilmiş hislerimin ordusu orda denize döküldü

kimim diye soruyorum kimsesizliğime orda
binlerce bilinmeyen anlarımın arşivi çıkıyor
elinde tuttuğum son dilek
her sevgisiyle kanat açan son sündüs
orda kanatsız uçup gitti
sıraya dizilmiş gidişlerin son ırmağında
Meryem ana duy beni
yaşadığım her an dinle beni
Ben İzmir’ de izim hala