İzmir Aşk Ve Ölüm Şiiri - Ethem Çimen

Saat yirmi üç elli dört
Çisil çisil bir yağmur
İzmir sırılsıklam…
Bense dalmışım hayallere…
Özgür…
Sağlıklı…
Barış içinde geçecek
Günleri düşlüyorum…
Derken çığlık çığlığa
Bir ambulans geçiyor
Peşi sıra bir ambulans daha…
Kendi kendime kim bilir hangi canlar darda diyorum?
İzmir’in gözlerinden
İki damla yaş süzülüyor…
Görüyorum!
Birden düşlerim boğazıma örülüyor…
Biraz önce yeri göğü inleterek geçen ambulanslar
Sessizce geri dönüyorlar
Bir ağıt yükseliyor göklere…
Belli ki bu ölümlerde sıralı değil…
Bir vakit sonra olanca heybetiyle
Sessizlik çöküyor…
İzmir’in yüzünü avuçlarımın içine alıyorum…
Ve usulca gözyaşlarını siliyorum…
Genç bir kız
Başını sevgilisinin göğsüne koymuş
Sarmaş dolaş yürüyorlar…
Ne yağan yağmur
Ne çığlık çığlığa ambulanslar
Ne de umurlarında ölüm…
Ne diyeyim?
Serde askerlikte var!
Ayağa kalkıp
Esas duruşa geçiyorum…
Neticede
Ölüm de…
Aşkta…
İzmir’de…
Saygıya değer…
Ne ölüme
Ne aşka
Ne de İzmir’e
Saygıda kusur etmiyorum.

Ethem ÇİMEN
13 ŞUBAT 2021 İZMİR