İzmir acısı Şiiri - Demir Zengin

ne kal der, ne elveda eder gözlerin
gidersen yıkılır bu kent
fısıldaşır mı gecelerim ışıklarla
ürperir mi kimsesiz yağmurlar
köpekler topraktan cesedimi eşeler
toprak beni ele vermez

acının şavkı vuruyor derinime
sürgünde, uzakta gibi yaşıyorum
göçmen kuşlar bile yarı yoldan döndüler
ortasında kalakaldım hayatın
eksik bir hikaye düştü payıma
tam da içine hapsoldum

nereye sığar bu alem akşam olunca
koynunda canlanmıyor sararmış çiçekler
çiçekler ölüyor,çiçekler sana küs...
bu kente suskunluk çökecek gidersen eğer
suyun çürümesi özetliyor bizi

yel yanıyor acının sikletiyle
bi' izmir acısı oturur ansızın göğsüme
güneşi paklar mı kanımdaki tutsak çığlık
aşılır mı bu muallak girdabı
kalbim, unut bu şiiri...