İzmir Şiiri - Harun Doğruyol

Montrö kapısından çıkarken
Deniz gelir aklına
Kaldırımlar ıslaktır biraz
Biraz da yağmur yağıyordur
Sevgi yoluna dönmelisin
Belki bir şiir büyüyordur göğsünde
Taş döşemeler rüzgarlıdır
Alsancak’a hüzün değmez
Kendine bir hayat seçebilirsin
Sinemadan çıkarken kolunda
Bir sevgili hayal edebilirsin
Balık ve anason kokusu
Bir yandan denizin tuzu
Taze gülüşler takıştırmış kızlar
Taze bükülmüş dudaklarına
Çankaya’ya doğru yürürsen
Dünyalar geçmiş gibi olursun
Alı al moru mor
Bol klaksiyon bol acele ve yapışkan bir ter
Basmane bir kalp gibi atar
Yayılıverir şehrin damarlarına insanlar
Oteller çırpıntılı rıhtım
Bir hava çalınır misket
Ceket, sepet biraz kasket
Kemeraltı’na girdin mi
Tek bir göz içinde yürürsün
Tek bir göz süzer seni kalabalıkta
İkiçeşmelik evler diz çökmüş
Denize nazır kamburları çökmüş
Garibim Buca deniz görmez
Durakları denize paralel
Sonu gelmez kavislerde otobüsler
Delikanlı semti Eşrefpaşa’dan
Bir uçuruma atlar gibi
Varyant’a çıktığında
Gemilere değecek gibi olursun
Ürperirsin nefesinde boğulursun
Panayır yeridir Konak
İnsan selinde kulaç atıp
Hemen denizi bulursun
Biraz ışıltı biraz yaldız
Biraz Kordon biraz kız
İşte bu bir İzmir sabahıdır
Edasıyla, cakasıyla karşıda
Karşıyaka bir sigara dumanı kadar
Deniz çoktan vapurları susturmuştur
Asansöre gidersen bir şarkı duyarsın
Denizin şarkısıdır bu gizliden
Gözlerin martı seslerine boğulur
Bilmem kaçıncı faslıdır bu
İnciraltı’ndaki ûdinin
Eski tadı kalmamıştır fasılların
İstihkâm sırtları Narlıdere’de
Pek müstahkemdir yaldızlıdır
Anaların gözyaşı tahkim etmiştir
Oğulların alnı tunçtan bayrak
Gizli bir hikaye var İzmir’e dair
Açık mavi bir hayal gibi
Göztepe sahillerinde görürdüm onu
Saçları İzmir’e meydan okurdu
Gözbebeklerine iki martı sığmıştı
Bir şey vermişti bana bir kolye
Bir daha aramamıştı
Akşam bir baykuş gibi çatılara tünerken
İzmir göğe ışıltılı çiviler çakmıştı
Gözyaşım hep körfeze akmıştı