İzmir Şiiri - Onur Göknil

Geldim sana,
rüzgârın deniz kokuyordu,
martılar vapurlara öyküler fısıldıyordu Alsancak iskelesinde.
Bir gülümseyiş gibi yayıldı içime Kordon boyu,
bir çift göz gibi parlaktı Karşıyaka sokakları,
bir annenin sesi kadar tanıdık,
bir sevgilinin elleri kadar sıcaktı İzmir.

İlk ışıkla uyanır Konak’ta saat kulesi,
taş avlularına zaman dökülür ağaların hanlarından.
Eski bir radyodan yükselir sabah ezgisi,
bir yandan simit satılır,
öte yandan tarih anlatır kule dibinde bir çınar.

Kemeraltı’nda geçmişin izleri
bir halının deseninde saklı,
bir kahvenin telvesinde durur nice niyet,
İzmirli kadınlar gibi güzel,
İzmirli kadınlar gibi dirençli…
Başörtüsü rüzgârda savrulan teyzeler,
saçlarını güneşte tarayan genç kızlar,
gözlerinde Ege'nin mavisi,
sözlerinde Homeros'un şiiri var.

Mavişehir'den Bostanlı’ya bir akşam yürüyüşü,
bambaşka anlatır sana hayatı.
Bir yanda vapur sesi,
bir yanda gülüşen çocuklar...
Bir el tutmak istersin,
bir ömür kalmak istersin o bankta
üzerinden göçen bulutlarla dost olup.

Foça’da taş evlerin gölgesinde
bir aşk büyür yavaş yavaş.
Balıkçı motorları gibi sabırlı,
göz göze geldiğinde bir güzelle,
Ege susar, ama yürek konuşur.
Foça’nın rüzgârı bile aşık olur
şehrin her köşesinde solan bir çiçeğe.

Bayraklı’nın eski yollarında
mitlerin gölgesi gezer,
bir yanda gökdelen,
bir yanda bereket duası…
İzmir modern ama kökleri toprağa bağlı,
aydın ama geçmişe vefalıdır.
Sana dost olur bir kahvehane,
çay verir, sohbet verir,
ve unutursun o an dünyanın kalabalığını.

Aşkla doğmuştur İzmir,
sevgidir onun ruhu,
özgürlük onun gökyüzü,
ve kadın onun kalbidir.
Kızları güzeldir,
güzellikleri yalnız yüzlerinde değil,
sözlerinde, gülüşlerinde, yürüyüşlerindedir.
Bir çiçek gibi değil,
bir fırtına gibi dokunur sana
ve ardından güneş gibi parlarlar.
Her biri bir şiirin kıtasıdır İzmir’de.

Tire’nin dağlarında rüzgâr
Masallar taşır çocuklara,
Seferihisar sessizce anlatır
zamanın sabırla işlenmiş halini.
Urla’da zeytin,
Menemen’de bereket,
Bornova’da gençlik,
Güzelyalı’da huzur büyür.

İzmir bir şehirse,
onun adı umuttur.
Bir anne gibi bağrına basar herkesi.
Yorulanın yastığı,
âşık olanın şarkısı,
gurbette olanın rüyası olur.
Ne zaman "dönsem" desen,
İzmir “hoş geldin” der sana.

Ve bilirim ki,
bir gün bu şehirde,
denize karşı susup
bir bakışta yeniden doğmak isterim.
Çünkü İzmir yalnız bir şehir değil,
bir kalp gibi çarpar
sevenlerin göğsünde.