İzmir. Şiiri - Emel Neşe Demirkol

Lodosta, karayelde binersin vapura
Simit paylaşırsın martılarla Boğaz da
Okşarsın saçlarını, Kanlıca nın
Yaslanırsın yorgun sırtına, Çamlıca’nın
Dişidir İstanbul, ölümüne bilirsin,
Söner fenerin mumu, Beyoğlu’nda
Acıyarak / acıtarak yaşarsın sevgilerini
Gözlerinde boğulur Salacak, mavi bir gecede
Güneşi emersin Sarıyer tepelerinde

Ya İzmir…?
Ooooffff offf gerek nefese

İzmir bir çığlık
………dudakları kanatan masumluğuyla.
Zil, şal ve eda
………. Tepecik çatal karalarında.
Vefakâr bir dost, çatlamış göz pınarları nemli
………göğsünde uyutan Karşıyaka sında
“ Keşke gitmesem, dönmesem, kalsam”ların
Tutku / su sessizliği, Kordonboyu
Gönül köprüsünün, akıldaki savaş alanı
Dişiliği bekâretinde tutuşan sevgili, İzmir…

Martılar feryatlarını eskitir Foça da
Balıkçı ağlarına takılır hüznün
Çekildikçe yüreğinden, düşersin İzmir’e
Kan kırmızı burukluğunu, şişeler Şirince
Kilise mahzenlerinde, kadehlerce.
Küf kokularına sarılır yalnızlığın.
Kopar halatların, çekilir geçmişin çıması
Karaya oturmuş gemin, birden tenini acıtır
İter yüreğin, sürükler kıvrımlarında Menderes
Ve kırılırsın dalga dalga, kıyılarında
Kuşadası bacalarında, tüter arzuların
Martı kanadına yazarsın özlemlerini
Ayaklarında çatlar, Kleros toprağı
……Emer seni milyon yıl öncesine
Ve sesin yankılanır, sağır kulaklara
……İbadeti unutmuş bir tapınağın sütunlarında
Tüm kâhinler, gözlerinde yıkar sevgini
Sabrın sınandığı karar odasında.
Birden, gece kucaklar nefesini
Saçlarından süzülür yıldızlar
Düşer başındaki ağustos böceği tacın
Titrer İzmir, Ay’ı yırtan çığlığında
Bir çift kibritin ucunda yanar yüreğin
Alev olmuş nefesin, yalar gözlerini
Ağaçların yeşili siyaha teslim olurken
Susar yağmurlar, ağlar rüzgâr
Hüzünlenirsin, Meryem’in dudağında
Kanatlarının altına sığınan canlılarla
Kan olur sızarsın, ağaçlardan sessizce
Sevda toprağın çatlar, acının teninde
İzmir yaşamaya başlar, öksüz gönlünde,
……….Sen ölürken, tutuşan İzmir de….

Neş'e....

.

Gönül Kadın Dildar
Kayıt Tarihi : 26.7.2008 08:14:00