İzmir Şiiri - Emre Dalar

Bir kaç gün evvel İzmir'deydim,
kordonda geziyor,güzel kentin tadını çıkartıyordum beklerken.
yaza nazaran soğuk kesiyordu mimiklerimi gülümseyemiyor istemsiz titriyordum,
soğuktu,epeyce hemde.

buluşma yerine geldiğim de hayli zamandır görmediğim eski dostumu beklemeye koyuldum,
gördüm,
yavaş adımlarla salına salına geliyordu,
heyecanlanmıştım kendimi tuhaf hissediyor gelişini izliyordum uzaktan,
yaklaştıkça gülümsüyordu,
tepki dahi veremiyordum,
Heyacanım artmış kalbim fırlayacak gibi olmuştu,
ona belli etmeden ellerimi cebimden çıkarttım.
Soğuk ellerimi de kesiyordu ama koymuyordum cebime,
iyice yaklaştı,kucaklamak için tam anlamıyla ona döndüm,

-bu arada günü birlik gitmiştim İzmir'e,
anlamış olacak ki gitmeden bir kaç gün önce yazıştık,
kısa muhabbetin ardından geleceğimi söyledim.
görüşmek istediğini ve çay içebileceğimizi söyledi,
kabul etmemek haddime mi kısa süre bekledikten sonra olur dedim sadece,

Ve karşılaştık,
sarılmamış elini utanarak uzatıp sadece hoş geldin demişti,
hoş buldum.
Sonra beni ileride ki çay bahçesine götürdü.
bize 2 çay,
Konuşma esnasında gözlerine bakmaya yeltensem de kaçırıyor bir yerleri işaret ediyordu,
bak şurası tam şurası benim çocukluğumun geçtiği yer,
şurası babamın annemin ki ise İstanbul'da diyordu,
konular konuyu açıyor ancak biz doyamıyorduk sanki birbirimize.

saatler olmuştu,ikimizde ayrılmak istemiyorduk bu çok aşikardı,
gidelim mi?
bunu derken sesindeki tiz titremeyi fark ettim,
ancak olmaz da diyemedim.
olur gidelim.
tekrar görüşüp görüşmeyeceğimizi sorduğun da.
sen çağır gelirim..
elimi sıkmış sarılmamı bekler gibi bakıyordu gözlerime.
sarıldım.
saçlarının her telini oracıkta kokladım,
o ise ensemi okşuyor,tekrar görüşelim diyordu ardı ardına.
arkasına dahi bakmadan yola koyuldu.
dönmedi,
bir kere bile dönmedi,
o gidiş o kadar koydu ki bedenime,
kalbime ağrılar giriyor,yavaşça yere yığılmaya başlıyordum.
yanımdaki bankın kollarını bile tutmayı beceremeden yere yığıldım.

sonra bir ses tırmalıyordu kulaklarımı,
cevap verecek ne gücüm ne de gözlerimi açacak dermanım vardı.
vücudum ıslak,alnımdan aşağı doğru inen teri hissediyor,ama tepki veremiyordum.
bir ok gibi yatağa saplanmış,taş kesilmiştim sanki,

Annem başımdaydı görüyor ama söylediklerini duymuyordum,
kısık kısık gelen sesler,artmaya başlamış,
annemin heyecanı ve telaşı beni ayağa dikmeye yetmişti,
sesi kalınlaşmış ve tam duyma kıvamına gelmişti.

kalk oğlum,kalk bu da rüyaydı diyordu.
şaşkınlığımı gizlemem ne mümkün.

Anne? buda mı rüyaydı?