İzmihlâl Şiiri - Zişan Türkcephe

Her şeyin anlamsızlaştığı bir yer vardır. Bir yerden ziyade, bir zaman, bir an veyahut bir gün. O zaman yaşadığın her neyse, daha doğrusu şöyle söyleyeyim yaşayamadığın her neyse o şey, her şeyi anlamsız kılar. O vakit bir şeylerin hiç adil olmadığını anlarsın. Seni haksız çıkartır bu hayat. Birileri için adilken bir taraf hep haksızlığa uğrar. Peki bu dünyanın düzeni mi? diye sorgularsın kendini. Çünkü bu düzen hep eksik tamamlanır. Ve bu düzende bir yerlerde dağılan bir şeyler hep vardır. Şimdi bu düzende dağılan benim, düşündüklerim, hissettiklerim..peyderpey kişiliğim..
sanki yolunda giden şeylere dikenli güller atan benim,
bir nevi dağılan da hatta dağıtan da keza öyle.
Anlıyorum ki, bu hayat hep böyle..seçimlerimin sonucunu bir tek ödemekle yükümlüyüm.
İnsan ne yapıyorsa kendine yapıyor aslında.. Bazı şeyler hariç , aslında çoğu şey insanın kendi seçimidir..
bahanelere sığınmak sadece bahanesi olur..
Bazende biz yapıyoruz bize, ne oluyorsa ondan oluyor.
Sonrası mukadderat, sonrası izmihlâl.. sonrası hep böyle biraz dağınık, biraz mahvolmuş, biraz kader ve çokça tarumar.