Çocukluğumun,Kırık Dökük Hayallerinde
Görkemli,Cumbalı Konağın
Nedendir Bilinmez
Yalnız Yaşardın
Kendimi İlk Kez Adam Hissettiğim
Anlamamıştım,Şimdi Anlıyorum Yemek Davetini
Hazırlanıp Gelmiştim,Heyecanlı
Oğlun oldum,Torunun Oldum O An,Ne Anlamlı
Erguvanlar Karşıladı,Arka Bahçeye Yolculadı
Ne Yenildi? Ne Konuşuldu?
Zaman Kazanında, Eridi,Yokoldu
Şimdi Bahçende Çınarlar Sallanıyor Sessiz
Konak, Yetim Kaldı,Sensiz
Beyhude Çalıyorum Şimdi Konağın Çıngırağını
Boynu Bükük Ayrılıyorum Cebimde İzmaronun Gözlerinin Işıltıları
Kubilay EnginolKayıt Tarihi : 5.2.2014 12:37:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
İzmaro,Heybeliada da Yalnız Yaşayan Komşumuz Rum Kadını İdi,Kimse İle Görüşmez Sadece Babaannem İle Selamlaşırdı,Kimi Kimsesi Yoktu. Bir Gün Babaanneme Beni Yemeğe Davet Ettiğini Söyledi, Yaşım O Zaman 13 Ve Hayatımda İlk Yemek Davet Edilişim,Tabii Ki Zevk İle İcabet Ettim,Bu Şiir Onun Hikayesi,Sevgili İZMRRO Nurlar İçinde Yat.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!