İzmarit Yanıkları Şiiri - Abuzer Mert

Karanlık ve puslu mahzenimin
Tevessül ettiği tüm izmarit yanıklarını bir köşeye iteliyorum
Bir çakmak yaksam hallolacak belki ama
Mesul tutulan benim,
küllerinden bedenimin.

Mücmel ufak arşın
Her gün üzerime atlı bir asker gibi hücum ediyor
Bu aynı zamanda
bana eski bir dünya modelini çağrıştıyor
Önce ılık bir su çarpıtılıyor suratına geçmişimin
Ve bez geçiriliyor yaş deydirilmiş yerlerine
Kurulanıyorlar bir vakit orada uzuvlarım

Ayağa kalktım,
Etrafımda kimsecikler yoktu
Elimi yukarı kaldırdım, elimi tuttu olmayan kimsecikler.
Bu loş yer beni cezbediyor.
İçine çekiyor bir fare kapanı gibi.
Kapandaki o peynire ağzımı uzatıp yemeye yelteniyorum
Ama olmuyor.
Bir ilmeğe geçiyor başım benden habersiz
Kendimden farklı bir varlığa dönüştüm orada.

Elimi aşağı indirdim
Göbeğime iliştirip gözlerimi yumdum karanlığa
Etrafta soluksuz duran varlıkların nefes alış verişinden ufak bir çocuk gibi ürküyorum
Beni bana çarpıtıyor
Bi kara delik gibi içine çekiyor bu loş mahzen
Çekildikçe esniyorum.
Elastik bir sopaya dönüyor ayaklarımın eklemleri
Kalp yetmezliğim çekiştiriliyor bir ilmik gibi adımın sağında
Ardından bi durak buluyorum.
İçimden tam devirli trenler kalkıyor çok uzaklara
İçimdeki şehirlerin kilometresini tartıyor bir terazi.
Kalkacak trenler için.
Ve de bindirilecek o yolculara
Olurda kalırsalar diye eğer yolda.

Elimi diz kapağıma koymayı unuttum.
Çılgın bir maymun gibi hız kazanıyor kalp atışlarım
Aceleciyim
Ve yeni yetme bir medrese talebesi kadar terbiyeli
Bu simetrik mapusda pervasızım
Gözümü dikemiyorum doğru dürüst uzaklara
Titredim
Geri adımlarım beni çok eskilere atıyordu orada
Sonra doğruluyor belim kendiliğinden
Telafi ediyor sanki merdiven altı işçiliğimi
Ardından yerde buluyorum kendimi
Ardından bi daha
Hızlıyım
Az daha beklesem beni yutacakdı bu kara delik
Bu sebeptir bir tayyare kadar acımasızdım
Evet,
Bu bayağı delilik
Delirmeme ramak kalmadı
Çünkü artık delirdim ben

Çöktüm dizlerimin üzerine
Acılıydım, biraz da ağlamaklı
Patlayacak bir lastik kadar gergindim.
Betimlenecek tüm hüzünler bir kefesinde elimin
Sonra başım
Sonra bir sağ,
Bir sol derken

Kendime geldim
Olmayan kendime.
Sabırsızdım
Ve yorgun bir hayvan kadar uykulu

Çekildim sinesine, olmayan kendimin
Ve en son,
Burdaydım işte
Karşınızda.
Yok yok, gerçekten karşınızdaydım.
Hayâli bir imgeydim orada.

Baksana duvara

Abuzer Mert