İzmarit Şiiri - Recep Subaşı

küllüğün ortasında iki üç izmarit
ezilmiş
belli ki demin fırtınalar esmiş
biri sevgilisinden ayrılmış
biri anlatamıyormuş
biri hırçın bir hareketle terketmiş masayı
ince bir duman hâlâ tütüyor kıvrılmış bir izmaritten

belki bir telefon geldi mahalleden
belki de anlaşılmadı muhattabı tarafından
savruk dört sandalye
ve ortada bir küllük
deminki dumanlar nerdeler
kim bilir
biraz önce biri söylerken sevdiğinin ismini
akıp giden duman acaba sevdiğine gitti mi
nerdeler kim bilir

belki biraz önce bir kaç devlet yıkıldı burda
belki bir devlet kurdu dört kişi
ama o da yıkılmış belli
biri kalkmış gitmiş öfkeli
duman hâlâ tütüyor

birinin babası ölmüştür
teselli sözleri ve duman
sarmıştır zaman yolunu
sövmüştür kadere
hırçın bir hareketle kalkmıştır
duman hâlâ tütüyor

mektup gelmiştir memleketten
belki yârini el almıştır
avlu tutmuştur gödeş kemal
tarlasına girmiştir
kalkmış gitmiş hiddetli
duman yavaş yavaş sönüyor

artık ne devlet kalmıştır ne matem
konuşan dudaklar susmuştur
sevdiğini yerine koymuştur aşık
ne yetim kalmıştır ne öksüz
herkez yolundadır
bir şair oturmuştur masaya
ve bir tek o anlar
biri kalkmış gitmiş sinirli
şair kalkarsa
kim okur izmaritin öfkesini