İzmarit Şiiri - Çizgili Mavi

Vallahi de billahi de ‘en güzel’ yeriydi…
Ve üstelik Allah şahit; en güzel yeri senin süzüle süzüle –salına salına, iyi akşamlarına denk gelsin(?) diyerek yakıp yakıp söndürdüğüm (kiminde söndürmeyi unutup dibine kadar içtiğim) izmaritler şahit, açık pencerem-penceremden içeri dolan akşamüstü şahit, Akşamın kızılı-göğün laciverti (‘en son Pazar akşamı görülen’ turuncusu)-dümen tuttuğum yeşili kırmızısı şahit, kapı aralığından seni (seni değil ulan seni değil desem de seni ulan işte seni!) beklediğim şu kapı şahit, bir yüzünü göreyim (bir sesini duyayım, boynuna bir sarılayım ki aman Allah! Bu nasıl bir sarılmak yekpare olmak bu olsa gerek, bir öpsem, ah bir öpsem o ateş kırmızısı değil ulan ateşten kırmızı dudaklarını, ayrılmasam bir daha; ne ömür boyu ulan kıyamet kopsa da ayrılmasam, bir çeksem miski amber kokusunu içime –ta derinime bayılmak da neymiş oracıkta ölsem, ölüp ölüp dirilsem de yine ayrılmasam Cennet bildiğim o Cehennem azabından, bir okşasa saçımı şöyle sevdaa gibi, bir nefes verse bana ‘can’ olsun diye-can olsun diyerek, tutsa elimi bırakmasak bir daha, ayrılmasak gölgesinden birbirimizin tam da gün batarken) diye için için yandığım içime attıklarım şahit, saat kaç’ı?-saatin 16:40’ı-takvimin 27’si-mevsimin kışı-günün Perşembesi şahit, ta uzaktan geçerken bile sana beni hatırlatan şu oda parfümü şahit, sağdan soldan araklanan iki dilim çikolata şahit ki en güzel yeriydi…
Ben şahidim ki en güzel yeriydi…
Sen şahitsin ki en güzel yeriydi…
Gözlerine bakacaktım.
Sen, sigaranın o en güzel yerini içerken ben sana; tadına bakmakla varılabilen Van Gölü’me bakacaktım…

19.34