Bir kasım sabahı izliyorum hayatı.
Ayaza meydan okuyup yola düşen insanları.
Yalancı güneşin ardında,boyunları bükülmüş,
Artık kimse gülmüyor.
Hep uzak bakışlar görünmeyen yerlere.
Sonra gülüyorum halimize,
Haksızmı bu insanlar.
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
