İzlanda Kasırgası
Deprem değil, ama gökyüzü sarsıntısı bu. Turner resmini yapabilirdi bunun, sımsıkı bağlayarak. Yalnız bir eldiven girdap halinde dönenip geçti az önce, takıldığı elden birkaç kilometre ötede. Tarlanın öbür tarafındaki eve, rüzgâr karşıdan eserken ulaşmaya çalışıyorum. Dalgalanıyorum kasırgada. Röntgenim çekildi, iskelet sundu istifa dilekçesini. Panik büyümekte, bu esnada ben geçerken, batarken ben, batarken ben ve boğulurken kuru toprakta! Nasıl da ağır, birdenbire sürüklemem gereken her şey, kelebek için bir mavnayı sürüklemek kadar ağır! Nihayet ulaştım. Son bir boğuşma kapıyla. Ve şimdi içerdeyim. Ve şimdi içerdeyim. Arkasında o büyük camlı bölmenin. Nasıl da tuhaf ve muazzam bir icattır şu cam – çok yakınında olmak ve etkilenmemek… Dışarıda aceleyle geçer devasa büyüklükteki şeffaf koşucular lav ovası üstünden. Ama artık dalgalanmıyorum ben. Oturuyorum camın arkasında, sessizce, bizzat kendi portrem.
[YABANIL MEYDAN’dan (1983)]
Tomas Tranströmer (1931-2015, İsveç)
Çeviren: İsmail Haydar Aksoy
Kayıt Tarihi : 7.12.2019 01:32:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
ISLÄNDSK ORKAN Inget jordskalv, men himlabävning. Turner kunde ha målat det, fastsurrad. Ensam vante virvlade förbi nyss, flera kilometer från sin hand. Jag ska ta mig fram i motvind till det där huset på andra sidan fältet. Jag fladdrar i orkanen. Jag är röntgad, skelettet lämnar in sin avskedsansökan. Paniken växer medan jag kryssar, jag går i kvav, jag går i kvav och drunknar på torra land. Vad det är tungt, allt jag plötsligt har att släpa på. Äntligen framme. En sista brottning med dörren. Och nu inne. Och nu inne. Bakom den stora glasrutan. Vilken egendomlig och storslagen uppfinning är inte glaset – att vara nära utan att drabbas... Ute rusar en hord av genomskinliga sprinters i jätteformat över lavaslätten. Men jag fladdrar inte längre. Jag sitter bakom glaset, stilla, mitt eget porträtt.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!