İzin Ver Be Hayat Şiiri - Sebati Manav

Saat gecenin üçü
Şehir ıslanmış uykuda
Bir ben ayaktayım
Birde sokak lambaları ayakta
Bazen genişleyip bazen daralan
Islak kaldırımlar
Bana ruhumu hatırlatırlar
Üstümüze çiseleyen yağmur
Sağımda solumda sıralanmış
Yorgunluk abidesi
Yüzleri dökük binalar
Her türden neon lambaları
Birbirine girmiş her şey düzensiz
Her şey karma karışık ve kimliksiz
İçimde yaşadığım yalnızlık
Öylesine çöküntü, yıkılmışlık
Tıpkı bu sokaklar gibi
Yaşadığım bu hayat gibi
Şehri yağan yağmurlar
benide gözyaşlarım teselli ediyor
Alıştım artık be hayat
Alıştım yaptıklarına
Her şey yolunda derken
Senin çelme takışlarına
Kaldırımlara yığılışıma
Alıştım, biliyor musun?
Ne zaman güzel bir şey yaşasam
İzin vermez bozarsın
Değişmez kuralın bu senin
Mutluluğu, aşkı, sevgiyi
Doyasıya yaşatmazsın
İzin ver be hayat ne olur izin ver
Gücüm kalmadı, çok yoruldum
Bu koca şehir gibi çok yoruldum
Yetmedi mi bunca yaptıkların
Kavuşamadan daha kaç canı aldın
Kaç aşığın vebali var üzerinde
Katili sensin aşkların âşıkların
İzin ver be hayat izin ver artık
Yaşansın en güzelleri aşkların
Anlatılsın dillere destan olsun
En güzelleri sevdaların

Sebati Manav 20 Kasım2012