Izdırap ve Sabır Şiiri - İbrahim Sanduvaç

Allah rızasına tutarken koru...
Gözler çakmak çakmak, tahammül zoru.
Sanırsın İsrafil üflemiş sûru...
Serzeniş konu, parmaklıklar soru.

Sözler acı, yırtıcı bir nefret,
Yürekler katı, varlıklar nice servet.
Niyazlar kalmış gözyaşına hasret.
Dua et, şehadet et, şükret, sabret!

Gardiyan sayımda, kolunda ayyıldız,
Al renkte kaybolan gözler yalnız,
Bilinçlerde türkü, dudaklar ıssız,
Sevinç muştulayan ümitler cılız.

Bakışlar bekleyip durdukça ümit,
Karıncalandıkça zihinde gel git,
Bitmezse hayattan bu sessiz kesit,
Vurulur beyinlere tek tek kilit.

Görüş günü. Yüreklerde bir sızı.
Kiminin oğlu, kimininse kızı:
"Baba, yakaladın mı pis hırsızı?"
Boğazda yumru, öper günahsızı.

Ya Rabb! Gelsin karanlığın sabahı,
Gözler kaydı, ver artık inşirahı,
Dualar arzuladıkça ferahı,
Nasip eyle sabrettikçe felahı.