Izdırap Şiiri - Hüseyin Muşmal

Izdırap
Yıkıldı sarayım, Ah! Gönül tahtım,
Böyle mi olacaktı bu kara bahtım?
Duysun bütün dünya, olsun ki ahtım,
Bir daha yüzüne, bakmayacağım.

Nedensiz, manasız sen çekip gittin,
Sorgusuz, sualsiz beni terk ettin,
Ah! Gönül bağıma sen zehir ektin,
Sönen ocağını, yakmayacağım.

Kendi halindeydim, beni yandırdın,
Sevdana, aşkına sen inandırdın,
Vicdansız, insafsız nasıl kandırdın?
Kimseye derdimi, dökmeyeceğim.

An gelir de bir gün, devran dönerse,
Şu yangın içimde biter, sönerse,
Çektiğim ızdırap, sızım dinerse,
Kimseye boynumu bükmeyeceğim.

Eşref’im derdi ya, “Varım yokluğum.”
Dünümdü o benim, hem çocukluğum,
Açlığım oydu da, olsa tokluğum,
Karşına senin hiç, çıkmayacağım.